We hebben de aarde niet in bezit, maar lenen deze van onze kinderen.
Die zin uit de vorige column bleef bij mij hangen. Geen nieuws, maar we denken er niet altijd aan.
Het is zo makkelijk om, als je genoeg geld hebt, lekker te gaan shoppen. Alles te kopen waar je zin in hebt. Die reep chocola, een fijn boek, dat paar schoenen. Ieder heeft zo diens eigen voorkeuren en valkuilen.
Wat zou er gebeuren als we wat vaker spullen van elkaar zouden lenen?
Zo leen ik een zin van mijn voorganger, om er vervolgens een eigen, creatieve draai aan te geven.
Ik vraag mijn buurman of ik zijn takkenschaar mag lenen. Om vervolgens ons avondeten met elkaar te delen. We bieden de planten die we uit de tuin trekken, aan voorbijgangers aan.
Dat geeft een rijk gevoel, een warm hart. En meer menselijk contact.
Zullen we dan ook onze dromen delen?
Paula Visser