“De zuurstof is bijna op” kopte de krant, en ik schrok. Is na stikstof, CO2, vervuiling met pesticiden, klimaatverandering, verlies van biodiversiteit, schaarste aan drinkwater nu ook de zuurstof schaars?
Hoe ver moeten we het laten komen voordat we inzien dat we maar een aarde hebben, waar we afhankelijk van zijn?
Maar gelukkig (of nou ja, relatief dan), het ging over een duikbootje wat gezonken was. Een duikbootje met vier bevoorrechtte mensen op expeditie naar de Titanic. Een tragedie voor deze mensen en hun familie, die met grote koppen in de krant werd belicht.
Diezelfde week was er ook een boot gezonken in de middellandse zee, met veel opvarenden, mensen die een oorlogsgebied ontvluchten, of armoede en uitzichtloosheid.
De middellandse zee is een begraafplaats van verloren dromen en hoop.
Niet alleen inkomen, veiligheid, geweld en natuurrampen zijn onevenredig verdeeld, maar ook ons vermogen tot medeleven.