Soms schrijft iemand een stukje, waar je zo van onder de indruk bent, dat je het wil lezen, herlezen en met iedereen delen. Bregje Hofstede van de Correspondent beschrijft met haar essay Waarom ik niet ‘in het moment’ kan – en wil – leven’ een prachtig pleidooi over onze plaats in de tijd, als onderdeel van het verre verleden en de verre toekomst. Over dat wat we makkelijk voor permanent aannemen, zoals liefde, wat juist voortdurend onze aandacht behoeft. En dat waar we ons makkelijk druk over maken, zoals de status quo, wat ons onvrij maakt.
Laten we de tijd zien als een verbonden deel van verleden heden toekomst, waarin onze daden doorklinken in die toekomst.
“Er staat veel op het spel. Alles, zou ik zeggen.” Schrijft ze.
“Als we een statisch beeld van de werkelijkheid de toekomst in blijven projecteren – als we doen alsof we op deze voet verder kunnen gaan, zonder consequenties, alsof er niets aan de hand is – dan vallen we.”
De foto is van Felix Mittermeijer