Na de verkiezingen staat ‘links’ aan de zijlijn. ‘Links’ heeft zelfs de klank van een scheldwoord gekregen. Daar valt niet mee samen te werken: links is hypocriet, elitair, zuur en drammerig. De linkse klimaatwaanzin. Maar hoezo? Getuigt het niet juist van klimaatwaanzin dat we niet willen zien en erkennen dat onze planeet en de natuur aan het uitsterven zijn? En dat gebeurt niet straks, misschien later — dat gebeurt NU!
Over dat uitsterven gaat het boek ‘Apocalypsofie’ van Lisa Doeland en zij gebruikt daarbij de term ‘gevaarlijke groene fantasieën’. Hoe kan het dat onze wereld al 50 jaar voorbij leeft aan het rapport van de Club van Rome? Omdat mensen de realiteit graag verbergen onder mooie gevaarlijke groene fantasieën. We geloven nog steeds dat we economische kunnen (moeten?) blijven groeien los van de negatieve gevolgen van een ecologische achteruitgang. Het spreken over verduurzaming, recycling en groene groei noemt zij daarom gevaarlijke fantasieën, omdat ze een ontsnappingsroute suggereren waarbij wij ondertussen gewoon kunnen doorleven. Let dus heel goed op en pas op voor de tovenaar (de mooie verhalen van de (techno)optimisten en eco-modernisten), pas op voor de onheilsprofeet (de eco-catastrofist die alleen maar benoemt wat fout is), maar zoek het eco-realisme van de voddenraper. Voddenraper — óók dat klinkt bijna als een scheldwoord. Maar zo gemakkelijk leg ik haar boek niet bij het afval ...
Foto: “Plastic Reef”, © Maarten Vanden Eynde