’t Gebeurt mij nog al eens dat als ik net iets hebt gehoord of gelezen, die ervaring diezelfde dag op vele manieren terug gespiegeld wordt. Vlak na de prachtige vorige column — ze zijn trouwens allemaal geweldig! doe ook een keer mee! — over bouwen aan een toekomst voor volgende generaties, lees ik een column van Dolf Jansen over inheemse volkeren. Als volwassenen op hun vergaderplek zitten, brandt er altijd een kampvuur voor de kinderen, symbool voor hún belang, dat in elke beslissing meegenomen dient te worden. Dolf doet vervolgens de suggestie om wat vaker een vuurtje aan te leggen in kantoren, business rooms en fractiekamers van politieke partijen. Om het vuurtje brandend te houden dat de aarde niet ons bezit is, maar dat wij haar te leen hebben van onze kinderen. Goede plannen maak je niet alleen voor jezelf en vandaag, maar altijd voor mekaar.
Dat ‘langzame bouwen aan een kathedraal’ spiegelt zich in de gesprekken met de omwonenden van de crisis-noodopvang. Hun duurzame ecologische visie op landbouw, bodemvruchtbaarheid, biodiversiteit en voeding is een elkaar aanvullende kringlooplandbouw en duurzaam natuurbeheer die tijd vraagt. Niet het ‘snelle bouwen’ met wat (?) kunstmest en monocultuur. Nee: in een groter geheel zorgen we voor mekaar! Dat vraagt meer tijd dan snelle one-liners die niet écht iets oplossen, maar problemen blijven doorschuiven.
Dingen spiegelen zich — en zo heeft mijn column hetzelfde kopje als de vorige. Als in de animatieserie de buurmannen een probleem hebben opgelost roepen ze enthousiast ‘Ha je to!’: ‘Opgelost’. Een veel mooiere vertaling is: ‘het is voor mekaar!’ Ja, zo is het — we doen het voor mekaar!